Iedere eerste woensdag van de maand schrijf ik een blog over mijn ongewone patientenleven. Hoe is het om niet dood, maar ook niet beter te zijn?
Wanneer we onze jassen aantrekken hebben we het nog niet in de gaten. Eenmaal buiten valt het ons tegelijkertijd op: we dragen dezelfde kleuren! Allebei een blauwe jas, allebei een kaki broek. Feline, onze dochter
Het moet zo ongeveer vlak na de diagnose acute leukemie zijn geweest dat een vriend me vertelde dat hij mijn naam als domein had vastgelegd. Hij had het idee dat ik wel goed kon schrijven,
Het wordt me vaak gevraagd: ‘Geniet je nu meer van de kleine dingen?’ Alsof je na doodziek te zijn geweest makkelijker ziet waar het om gaat. Misschien ligt het aan mij, maar ik weet niet
Waar anderen vaak hun hele leven werken om een tweede huis te kunnen veroorloven krijg ik als fulltime patiënt voor niets een vakantieadres. ‘In deze herberg is altijd plaats voor jou’ zegt de arts tegen
Je zou misschien denken dat ik na bijna negen jaren van ziekte de wijsheid heb gevonden om me niet meer druk te maken om dingen waar ik geen controle over heb. Voor een groot deel
Op het moment dat ik ervan overtuigd was dat ik haar gelukkig wilde maken wist ik niet dat het zo moeilijk was. Ze is niet zo veeleisend. Een beetje lief zijn, lekker koken, grapjes maken.
Na mijn eerste behandelperiode zag ik eruit als een marathonloper die van geen ophouden wist. Met de weinige spiervezels die ik had moest en zou ik thuis meteen op de hometrainer. Het begon met vijf
We moeten ons richten op een nieuw normaal. Onze premier Mark Rutte is al weken kraakhelder over de ontregeling die Covid-19 veroorzaakt. En nu deelt hij mee dat het wellicht voorgoed anders blijft met afstand
Toen ik voor het eerst op de spoedeisende hulp kwam werd me al na een uur verteld dat ik acute leukemie had. Direct daarna verdween ik in isolatie. Sindsdien heb ik niet meer bijgehouden hoe