Martijn van Duivenboden

Na een leven in de muziek en film leerde Martijn zijn beperkingen kennen. Acute leukemie kon hij nog wel de baas zijn, maar een afstotingsreactie dwongen hem veel van zijn ambities op te geven. Zijn gewillige geest weerhield hem er toch niet van om een boek te schrijven. Dit werd een rauw en openhartige reis van zijn patiëntenleven, want er wordt teveel gepropageerd dat beter worden een kwestie van positief denken en doorzettingsvermogen is. Alleen de zonnige kant zien en fluitend doorgaan is niet hoe het in praktijk werkt.

Vrienden zeggen over Martijn dat hij praat over dingen waar je niet meteen wat mee kan. Vaak oncomfortabele ideeën verpakt in zwarte humor, puttend uit een oneindige kennis over film, muziek en literatuur. Hij is stoïcijns zonder voorbij te gaan aan de waardering van ons gevoel. Tot het kwartje valt, dan heeft hij je op een ander idee gebracht. Hij is er niet op uit om te vertellen hoe je moet leven. Hij wil je laten kennismaken met zijn manier van kijken, denken en voelen.

Hij schrijft momenteel over het thema dat hem het meest bezig houdt: Teleurstellingen. Het is namelijk dat hoe je vanuit je dieptepunten opklimt wat maakt wie je bent. Je kan lachen of huilen, klagen of dragen, vergeven of wreken. Het ene is niet beter dan het andere, het gaat erom dat je weet wat je nodig hebt om op te veren. In een serie van twaalf wekelijkse blogs probeert Martijn aan de hand van zijn eigen ervaringen  je te laten spelen met die vraag.