leukemie
Hoe overleef ik kerst?
Wie december wil overleven grijpt al gauw naar de fles. Het scheelt dat ook dit jaar veel borrels niet doorgaan. Hoe dan ook blijven er nog vier dagen over waar je gedoemd bent tot je familie. Ieder jaar dezelfde grappen en dezelfde dynamiek. Ik ben al een eeuwigheid nuchter en kan die aanstellerige lolligheid niet
Wanneer ziekte routine wordt
Het was zo makkelijk om te zijn wie ik was. Thuis in muziek en film, een ietwat eigenwijze bedrijfskundige en een theaterdirecteur, meer niet. Tot ik een diagnose kreeg en in één klap een patiënt werd. Ik probeerde naarstig mijn rol als bedrijfskundige vast te houden en ben mijn ziekte gaan managen. Tot ik er
Carrièrepatiënt – het begin
‘Mijn hart gaat tekeer en ik kom niet vooruit.’ Wandelend door de drukke en steile Griekse straten belde ik hijgend Rosie op. ‘Dat is vreemd, maar ja, je hebt ook zo veel gewerkt.’ ‘Misschien is dit het zwarte gat waar mijn studiegenoten het over hadden.’ Overwerkt zijn, dat speelde in mijn gedachten, maar er was
‘Ik heb geleerd te leven zonder verwachtingen’
Op 20 juni 2020 verscheen er een artikel over mensen die doorleven na kanker in het wetenschapskatern van de Volkskrant. Hierin ook een interview door Ianthe Sahadat met mij en prachtige foto’s van Judith Jockel. Het complete artikel kan je hier lezen. Martijn van Duivenboden (44) woont in Apeldoorn met zijn vrouw en dochtertje
Duurzaam leven
Aangeschoten door de tijdelijkheid van het leven zag ik in dat er zoveel niet toe doet. Daar heb ik echt geen Waddenstrand vol rotzooi of stikstofcrisis voor nodig gehad. De dood kwam te vaak te dichtbij en zo wist ik dat ik niets had aan mijn bezittingen. Het enige wat telde was de volgende generatie,
Bloed – Rose George
Het leukste aan achttien worden was dat ik mijn bloed kon doneren. Dus het eerste wat ik die dag deed was naar de bloedbank. In een gebouwtje van het Rode Kruis kreeg ik een vragenlijst over seks, drugsgebruik en buitenlandse reizen. Wanneer alles met ‘nee’ beantwoord kon worden mocht ik naar een soort dokter die
Beter worden is niet voor watjes
Toen ik laatst in de boekenwinkel het boek Beter worden is niet voor watjes bekeek legde ik het gauw weer weg. Want wat moest ik met weer een boek over kanker? De meeste verhalen zijn beroerd opgetekend en zijn egodocumenten waar je als lezer weinig in mee kan leven. En ook de titel sprak mij
De dood is dichtbij, de dood is ver weg
Als je mijn blogs vaker leest dan weet je dat de dood regelmatig een belangrijke rol speelt. Omdat ik zoveel heb mogen ervaren wat het is om op het randje van leven en niet leven te balanceren, is het niet gek dat ik redelijk geobsedeerd ben door de dood. Het is door het besef van
Pijn is leven
De pijn zat werkelijk overal, maar het meest nog tussen mijn benen. Dit moest een hardnekkige griep zijn, maar de huisarts vertrouwde het niet. “Kleed je maar uit en ga liggen.” En voor ik het wist had deze onbekende arts tijdens zijn invaldienst mijn edele delen in zijn blote handen. Het heeft bijna dertig jaar