We liepen door het bos bij zijn tweede huis. Hij had alles voor elkaar en dat gaf hem een gevoel van schaamte. ‘Ik weet ook niet waar ik dit aan verdiend heb,’ zei hij ‘ik heb gewoon geluk gehad.’ Succes was voor hem niet een kwestie van hard werken, misschien dat talent, concentratie en zijn
Al zolang ik mij herinner voel ik een voorkeur om alleen te zijn. Mijn vriendschappen waren vluchtig en ik trok mij regelmatig uit het gezinsleven. Ik denk dat ik een drang naar autonoom vermogen voelde, al had ik dat op jonge leeftijd niet kunnen zeggen. De wereld wilde ik op mijn manier ontdekken door me
Het was zo makkelijk om te zijn wie ik was. Thuis in muziek en film, een ietwat eigenwijze bedrijfskundige en een theaterdirecteur, meer niet. Tot ik een diagnose kreeg en in één klap een patiënt werd. Ik probeerde naarstig mijn rol als bedrijfskundige vast te houden en ben mijn ziekte gaan managen. Tot ik er
Wanneer we onze jassen aantrekken hebben we het nog niet in de gaten. Eenmaal buiten valt het ons tegelijkertijd op: we dragen dezelfde kleuren! Allebei een blauwe jas, allebei een kaki broek. Feline, onze dochter in de buggy, moet er hard om lachen. Of wij het ook leuk vinden? We hebben zo lang ons best
Op 20 juni 2020 verscheen er een artikel over mensen die doorleven na kanker in het wetenschapskatern van de Volkskrant. Hierin ook een interview door Ianthe Sahadat met mij en prachtige foto’s van Judith Jockel. Het complete artikel kan je hier lezen. Martijn van Duivenboden (44) woont in Apeldoorn met zijn vrouw en dochtertje
We moeten ons richten op een nieuw normaal. Onze premier Mark Rutte is al weken kraakhelder over de ontregeling die Covid-19 veroorzaakt. En nu deelt hij mee dat het wellicht voorgoed anders blijft met afstand houden, het omgaan met kwetsbaren, nieuwe werk en studievormen en ons winkelgedrag. Misschien was het even leuk, maar nu we
Kijk je wel eens naar First Dates? Het Britse dating programma waar mogelijke stellen tijdens een etentje hun allereerste kennismaking hebben. Alles komt langs, jong en oud, straight en gay, upper en lower class, maar er is één ding dat alle deelnemers gemeen hebben. Nadat ze zich aan elkaar voorstellen is de openingsvraag steevast: Wat
De dokter wond er geen doekjes om. “U bent voor een paar uur in de week alleen nog in staat tot zeer licht werk dat geestelijk niet belast.” Dat is zo ongeveer wat er verwacht wordt van een boeddhistisch monnik, dacht ik toen. Zou ik me nu met mijn brevet van onvermogen maar aanmelden bij
Nadat het westelijk halfrond 2017 tot het jaar van de schaamte heeft uitgeroepen ben ik er wel klaar mee. Voor het project Vereeuwigd, waar mensen met een levensbedreigende ziekte worden gefotografeerd, ben ik uit de kleren gegaan. Niet dat ik nou perse naakt op de plaat moest. Ik wilde vooral voorkomen dat je een zweverige