Bij mijn tweede chemokuur kwam ik voor het eerst op een kamer met iemand anders te liggen. Misschien was dit wel eens goed. Na wekenlang alleen op een kamer op mezelf aangewezen te zijn kon ik me ophalen aan iemand die met hetzelfde worstelde als ik. Toen hij binnenkwam had ik de sfeer er al
Marieke is mijn verpleegkundig specialist. Ze schrijft me medicijnen voor en legt me uit wat er met mijn lijf gebeurt. Ze weet bijna net zoveel van ziek zijn als ik, maar ze weet er nog altijd meer van dan een gewone hematoloog. Zonder Marieke ben ik niks en het is daarom dat ze me iedere
Hoog boven in het VUmc is de poli der poli’s. Om de paar weken moet ik er zijn voor een check bij mijn specialist. Dat het geen straf is komt door de heerlijke ligstoelen. Ze zitten zo lekker dat het iedere keer te vroeg is voordat ik door de vrolijkste glimlach word opgehaald. En toch
“Je wilt niet dat je later wordt ingehaald door je kinderen” De waarschuwing van mijn gymleraar in de brugklas nam ik ter harte en ik zette het op een lopen. Een krappe kilometer tot het punt waar we het Apeldoorns Kanaal konden oversteken. Mijn voorsprong op de rest van de jongens was groot, maar bij
Om de losgeslagen ziekte in toom te houden werd er van alles in mijn lichaam gestopt. Morfine tegen de pijn, zware antibiotica tegen de ontstekingen en omdat de Kermit de kikker die ik van Pauline heb gekregen al dagen tegen me praatte flinke hoeveelheden haldol. Leven in het voorgeborchte van de hematologie had helemaal niets hards,
De televisieserie is altijd goed geschikt geweest voor moordverhalen, maar als het gaat om romantiek, intriges, humor en mysterie, dan scoort de ziekenhuisserie het best. Of in ieder geval bij ons in huis. In het tijdperk van lineaire TV bleven wij thuis voor St. Elsewhere, Zeg n’s Aaa, Medisch Centrum West en The Flying Doctors