beleving
‘Ik heb geleerd te leven zonder verwachtingen’
Op 20 juni 2020 verscheen er een artikel over mensen die doorleven na kanker in het wetenschapskatern van de Volkskrant. Hierin ook een interview door Ianthe Sahadat met mij en prachtige foto’s van Judith Jockel. Het complete artikel kan je hier lezen. Martijn van Duivenboden (44) woont in Apeldoorn met zijn vrouw en dochtertje
The Knick
De televisieserie is altijd goed geschikt geweest voor moordverhalen, maar als het gaat om romantiek, intriges, humor en mysterie, dan scoort de ziekenhuisserie het best. Of in ieder geval bij ons in huis. In het tijdperk van lineaire TV bleven wij thuis voor St. Elsewhere, Zeg n’s Aaa, Medisch Centrum West en The Flying Doctors
Pijn is leven
De pijn zat werkelijk overal, maar het meest nog tussen mijn benen. Dit moest een hardnekkige griep zijn, maar de huisarts vertrouwde het niet. “Kleed je maar uit en ga liggen.” En voor ik het wist had deze onbekende arts tijdens zijn invaldienst mijn edele delen in zijn blote handen. Het heeft bijna dertig jaar
Zijn we een team?
Wie mij volgt via de social media kan het niet zijn ontgaan dat ik amper hersteld van een alvleesklierontsteking met een longontsteking het ziekenhuis weer op kon zoeken. Dat klinkt heftig, maar het zijn klappen die ik na ruim vijf jaar ziekte wel op kan vangen. Dat wil zeggen mentaal. Het lichaam blijft een krakende
Wachtruimte
Wie mijn Instagram volgt ziet regelmatig foto’s van wachtruimtes voorbijkomen. Ik zit er vaak alleen tot ik door de arts of een assistent wordt opgeroepen. De ruimtes zijn leeg en de sfeer is er bedrukt. Daarom moet er altijd iets zijn dat je de tijd moet laten vergeten: Stukgelezen tijdschriften als Golfers Magazine, Arts en
Vertrouwen
Vertrouwen is de motor van de economie. De werkgelegenheid groeit, investeringen nemen toe en we gaan vaker op vakantie als er veel vertrouwen is. Het vertrouwen zegt iets over de belevenis, maar niet over de realiteit. Zo namen de financiële markten begin oktober een vlucht na slechte cijfers over de Amerikaanse werkgelegenheid. En in mijn
Aankijken
“Heb je een studentenpasje?” vroeg de caissière van het VUmc restaurant. Als je me dat 15 jaar geleden had gevraagd, dan was dat doodnormaal geweest, maar nu? Even zat ik vast in haar blik. De vrouw had een pittig kort zwart geverfd kapsel. Een leesbril voor haar blauwe ogen kon me niet afleiden van de
Terminale dagen
De paniek bij de medische staf was duidelijk merkbaar, maar toen de boodschap kwam, ontstond er rust. “We kunnen je koorts niet verlagen. Daarom groeit de kans dat je een buikvliesontsteking krijgt. Zoals het er nu voor staat kan ik jou niet beter maken” De arts schreef mijn lichaam af alsof het een auto was.
Excuseren is een kunst
Een normaal infuus zou niet volstaan voor alle rotzooi die ze in mij gingen stoppen. Er moest een vierbaansweg aangelegd worden naar een dikke ader onder mijn sleutelbeen. Hoewel de handeling -met verdoving en al – bijna een operatie was, kon de klus zelfs geklaard worden door een arts in opleiding. Tim was de beste