Het was zo makkelijk om te zijn wie ik was. Thuis in muziek en film, een ietwat eigenwijze bedrijfskundige en een theaterdirecteur, meer niet. Tot ik een diagnose kreeg en in één klap een patiënt werd. Ik probeerde naarstig mijn rol als bedrijfskundige vast te houden en ben mijn ziekte gaan managen. Tot ik er
Chronisch zieken worstelen vaak met een gebrek aan begrip voor hun situatie. Zeker als de beperking niet af te lezen is aan het uiterlijk kan het moeilijk zijn om je telkens uit te moeten leggen. De sociale onthouding die opgelegd wordt om maar niet geïnfecteerd te raken zorgt ervoor dat contact met anderen lastig blijft.
Hoog boven in het VUmc is de poli der poli’s. Om de paar weken moet ik er zijn voor een check bij mijn specialist. Dat het geen straf is komt door de heerlijke ligstoelen. Ze zitten zo lekker dat het iedere keer te vroeg is voordat ik door de vrolijkste glimlach word opgehaald. En toch
Om de losgeslagen ziekte in toom te houden werd er van alles in mijn lichaam gestopt. Morfine tegen de pijn, zware antibiotica tegen de ontstekingen en omdat de Kermit de kikker die ik van Pauline heb gekregen al dagen tegen me praatte flinke hoeveelheden haldol. Leven in het voorgeborchte van de hematologie had helemaal niets hards,
Voor de zoveelste keer ratelde ik mijn verhaal op. Zware behandelingen die zijn uitwerking hadden. Nou ja, iets teveel, want ik ging door de afstotingsreacties nog altijd gebukt onder een strikt regime van tientallen pillen per dag. “Maar je bent er nog. Wees blij!” zei hij met de beste bedoelingen, maar ik vond het een
De pijn zat werkelijk overal, maar het meest nog tussen mijn benen. Dit moest een hardnekkige griep zijn, maar de huisarts vertrouwde het niet. “Kleed je maar uit en ga liggen.” En voor ik het wist had deze onbekende arts tijdens zijn invaldienst mijn edele delen in zijn blote handen. Het heeft bijna dertig jaar
Een week nadat de nieuwe dienstregeling werd ingevoerd ontving de NS al ruim duizend klachten. Er is geen organisatie waar zoveel over geklaagd wordt als de Spoorwegen. Reizigersorganisatie Rover verschijnt regelmatig voor de camera om met een zuur gezicht duidelijk te maken dat het een ramp is met die treinen. Sommigen zien het treinreizen niet
Tijdens de zomer van 2015 vierde ik vakantie in Tirol. Ik had me voorgenomen om daar geen blogs te schrijven, maar geïnspireerd door de bergen ontstond het plan om mijn eerste vlog te maken. Het onderwerp was niet moeilijk. Het moest gaan over het bereiken van de top. De prikkelende zen-gedachte: “Wie een berg wil