Vechten voor je leven

Het duurde slechts een paar dagen dat ik kon genieten van mijn vaderschap tot een arts me diep in de nacht vertelde: “U moet vechten voor uw leven” Waar had ik dat eerder gehoord? Bijna vijf jaar geleden kwam ik terecht op dezelfde spoedeisende hulp om daar te horen te krijgen dat ik Acute Leukemie had. “Ik weet wel hoe ik dat moet doen” grapte ik tegen hem, “maar jullie moeten er wel alles voor doen om mij beter te maken. Ik ben nog maar net een paar dagen vader van Feline” De tranen hoefde ik niet in te houden, het was menens.

Knok!

Op het moment dat ziekte om de hoek komt kijken, of het wordt op een andere manier moeilijk gemaakt, dan moeten de krachttermen ineens uit de kast gehaald worden. Er moeten klappen uitgedeeld worden. Knok! Even laten zien wie er sterker is. Was het maar zo makkelijk. Na mijn diagnose wist ik niet eens waartegen ik moest vechten. Kanker in mijn bloed was niet aanwijsbaar. Er was zo veel waar ik mee moest omgaan: misselijkheid, hallucinaties, huiduitslag, slapeloosheid, diarree, afstotingsreacties, sputterende ingewanden, klaplongen, vreetzucht, gewichtsverlies, infecties en ga zo maar door. Bij het denken aan deze bijwerkingen verging de vechtlust vanzelf. Ik was overgeleverd aan de zorg van anderen, de wetenschap en het geluk. Het enige waar ik grip op kon hebben was mezelf. Vechten voor mijn leven is voor mij niets anders dan willen wat ik doe. Niet mijn best doen om maar positief te blijven, maar de realiteit onder ogen zien en zo ontdekken dat er nog veel is om je bestaan zin te geven.

Eenvoudig griepje

De kanker die voor mij als een eenvoudig griepje voelde was voor de artsen en de laboranten duidelijk aanwijsbaar. Onder de microscoop konden ze precies zien hoe het zich gedroeg. Was ik tien jaar eerder getroffen, dan hadden ze mij niet kunnen helpen. Chemokuren, bestralingen en een stamceltransplantatie boden perspectief. Een onmenselijk zwaar programma. In mijn onmacht heb ik de wetenschappers vaak verweten dat ze alchemie bedrijven. Waarom bleven ze me medicijnen met bijwerkingen voorschrijven? Ze maakten me alleen maar zieker. Maar er is niets dat beter helpt anders hadden ze dat wel ingezet. En daarom bleven de blikken van de witte jassen aan mijn bed serieus. Je zag de razende woede in hun ogen. Duidelijker kan een gevecht niet zijn.

Voor later?

Ondertussen ben ik weer thuis van mijn laatste ziekenhuisverblijf en kan ik maar aan één ding denken: “Wat als mijn dochter straks ziek wordt?” Het is niet iets waarvan ik zeg: “Oh dat zien we dan wel weer, we leven nu.” Nee, het gevecht tegen kanker is niet voor later. Mijn vaste arts vertelde me dat het onderzoek wekelijks nieuwe inzichten oplevert. Overlevingskansen worden beter. En het lijkt erop dat ze het ondergaan van kankerbehandelingen meer dragelijk kunnen maken. Wat is de wetenschap ver. Maar het is niet iets wat we aan hen moeten overlaten. Wij, als naasten en patiënten, hebben de kans om een grote bijdrage te leveren in de strijd van de moedige wetenschappers. Op zondag 18 september wordt er in het Apeldoorns Kanaal door meer dan 100 mensen gezwommen tegen kanker. Een bijzonder evenement waar jij een team of een zwemmer kan steunen door een donatie te doen. Zo help je jonge talentvolle artsen en onderzoekers vooruit en wordt kanker misschien echt een eenvoudig griepje.

Voor alle informatie, ga naar de site Swim To Fight Cancer