Het is hier geen hotel

“Meneer, alles is goed, u kunt naar huis.” Zo’n boodschap wil je wel horen van de allervriendelijkste verpleegkundige van de afdeling oncologie. “Oh, maar dan mis ik mijn kroketje” zei de patiënt. Hij was wel vaker op woensdagen op de afdeling te vinden en hij verstond de kunst te genieten van de ziekenhuiskroket. Dat zijn niet zomaar kroketten, nee, ze worden vroeg in de ochtend gefrituurd waarna ze warm worden gehouden in een plastic bak en daar alle crunch verliezen. Ik laat ze liever staan, maar er zijn dus mensen die er langer voor in het ziekenhuis willen blijven. Man, ga alsjeblieft naar huis, snuif de buitenlucht op, bedrijf de liefde met je vrouw en ga naar de snackbar. Mijn vader zou zeggen: “Het is hier geen hotel!”

Ziekenhuistoerisme

Als carrièrepatiënt begin ik het ziekenhuistoerisme wel wat moe te worden. Het is niet alleen op de oncologie waar ziekte je ego opkrikt. Je ziet overal gepamperde patiënten die op handen gedragen willen worden. Zo was er vorig jaar een kamergenoot op chirurgie die alles van de catering bestelde wat er besteld kon worden en dat werd vervolgens liggend naarbinnen geschoven. Terwijl die rooie knop toch boven zijn hoofd hing kon hij er maar beter zoveel mogelijk op drukken. Als een romeinse keizer bleef hij maar commanderen “Ik wil nog wat drinken, ik moet naar de wc, kunt u mijn familie even bellen?”. Dat er nog geen TripAdvisor voor ziekenhuizen is mij een raadsel. Ik zie de recensies al: “De bedden zijn zweetnesten, maar dat wordt vroeg in de ochtend goed gemaakt met een ontbijt op bed. Gewoon lekkere witte boterhammen en een extra hard gekookt eitje! De kroketten bij de lunch zijn niet te versmaden, de yoghurt die me is opgedrongen laat ik staan. Dan mag je de warme maaltijd bestellen. In het Gelre ziekenhuis is er ruime keus, maar het smaakt mij allemaal veel te flauw.” Ja misschien heeft dat gezweet en het zoutarme eten met de diabetes van de patiënt te maken, maar dat wordt er niet bij verteld.

Luiheid

Nou kan ik mezelf ook wel eens overgeven aan de luiheid. Een vakantiestemming sluipt er ook zo snel in. Een verpleegkundige die vraagt of ik nog wat wil drinken, terwijl er fut genoeg is om zelf wat te pakken. Natuurlijk is het prettig als je die aandacht krijgt. Want als je ziek bent heb je het ook wel nodig toch? Ik werd me ervan bewust tijdens de loeizware chemoweken in het VUmc. Met een urinaal aan mijn bed hoefde ik er niet uit om naar de wc te gaan. Lekker makkelijk, maar Moniek gaf me op mijn donder. “Ik help je wanneer het nodig is, maar als je zelf naar de wc kan, dan ga je zelf naar de wc.” Geef haar eens ongelijk.

Ziek, maar niet zielig

“De Tour win je in bed” zei Joop Zoetemelk, maar beter worden lukt pas als je in beweging komt. Dus verpleging, geef ons er maar van langs als je iets van luiheid bespeurt. We zijn wel ziek, maar niet zielig. De klachten over het eten zeggen vooral wat over de klager. Het is een ziekenhuis, geen hotel. Misschien houden jullie dan wat tijd over. Niet voor de administratie, maar voor de mensen die het wel nodig hebben.  Dan regelen wij in de tussentijd onze eigen lunch. Het liefst zonder kroketten.

Vond je deze blog interessant, lees dan ook: Zijn we een team?