The Hate U Give
Toen Donald Trump landen als Haïti en El Salvador uitmaakte voor “shithole countries” werd hem de vraag gesteld: Bent u een racist? Dat was meer een oordeel, dan een vraag. Want, wat antwoordt iedereen die dit gevraagd wordt? Natuurlijk niet! Niemand wil te boek staan als een racist. Maar het gekke is dat we allemaal iets van een racist in ons hebben. Dat is het dierlijke dat in ons huist wat zegt dat alles wat vreemd is niet hoort. Het maken van onderscheid beschermt ons van mogelijk gevaar. Die instincten zijn maar slecht beredeneerd. Zeker in zo’n veilig land als Nederland. Daarom willen we liever geen onderscheid tussen rassen en religies maken en vinden we het beschaafd als we dat niet doen. Terwijl ik woon in het brave Christelijke en vooral blanke Apeldoorn geloof ik daar in, maar wordt de verbinding maar moeilijk gelegd. Pas in het ziekenhuis worden de beschaafde ideeën getoetst. Daar leerde ik onder anderen moslims, vluchtelingen en Surinamers kennen. Ziekte discrimineert niet en daarom krijgt iedereen de aandacht en behandeling die het nodig heeft. We zijn daarvoor verzekerd en dat solidariteitsprincipe vind ik één van de belangrijkste waarden in ons land.
The Hate U Give
Dat het niet overal zo goed leven is las ik in het boek The Hate U Give van Angie Thomas en zag ik in de Netflix serie Seven Seconds. In het boek en de serie maak je kennis met de strijd waar veel zwarte Amerikanen nog dagelijks mee te maken hebben. Het voortdurende opkomen voor het eigen recht en het krijgen van gelijke kansen. Ik kon me als blanke man in een blank dorp niet voorstellen hoe dat moet zijn. Dus ik las The Hate U Give in slechts drie dagen uit. In het boek lees je hoe het zeventienjarige meisje Starr getuige is van de moord op een goede vriend door een blanke agent. Vervolgens wordt in sneltreinvaart de impact van deze gebeurtenis beschreven: De protesten, de rellen, het verdriet, de mediahype, de rechtsgang. Dat klinkt als een verschrikkelijk verhaal, maar juist door de bijzondere dialogen tussen Starr en haar ouders en de referenties naar The Fresh Prince, zegeviert de hoop. Daarmee heeft The Hate U Give iets weg van een hedendaagse To Kill A Mockingbird (Harper Lee) en kan het qua taalgebruik (lees dit boek vooral in het Engels) zich meten met de ruwheid van Catcher In The Rye (J.D. Sallinger). Oeh, dat zijn nog eens twee referenties waar je mee moet oppassen. Maar ik geloof dat ik me zo’n vergelijk wel kan veroorloven gezien het grote succes dat The Hate U Give in Noord Amerika is.
Seven Seconds
Het bewust of per ongeluk doden van een zwarte jongere is nogal een thema, want ook in Seven Seconds gebeurt dit. In de op een Russische film geïnspireerde serie wordt een zwarte tiener in New Jersey zonder opzet aangereden door een politieagent. De man is radeloos en belt zijn baas. Die probeert samen met zijn collega’s de boel te maskeren. Het slachtoffer zou lid zijn van een bende en daarom zou zijn dood lang niet zo erg zijn. Je begrijpt de spanningen lopen hoog op en je blijft aan je buis gekluisterd, omdat je wilt weten hoe de tamelijk gedeprimeerde aanklaagster (Clare Hope Ashity) en de grappige stoïcijnse rechercheur (Michael Mosley) dit probleem gaan oplossen. Er wordt niet alleen door hen ijzersterk geacteerd, maar ook de irritant hysterische moeder van het slachtoffer (Regina King) en de aanstichter van het probleem (Beau Knapp) maken indruk. Net als in The Hate U Give bekruipt je het gevoel van onrecht, heb je de hoop dat het allemaal goed zal komen en leer je dat het leven in een bende niet alleen maar draait om geld, drugs en geweld. Nee, omdat er niemand anders is die voor je zorgt, is het lidmaatschap van een bende een garantie op een huis, schone kleren en eten. Makkelijk is het niet. En verwacht dus ook niet dat dit gaat eindigen zoals je denkt dat het hoort te eindigen. Misschien vind je het wel onbevredigend. Zolang er in de Verenigde Staten geen gelijke kansen en gelijkwaardigheid zijn, moeten er boeken, series en films gemaakt worden die onbevredigend zijn, maar een realiteit schetsen die hard is, maar ondanks alles verschrikkelijk hoopgevend.