Lekker vergeetachtig
Mijn vrouw Rosie vergeet alleen de dingen die de moeite waard zijn om te vergeten. Ze leeft onbewust als een stoïcijn uit de Griekse oudheid. Maar als ze zoals laatst dan toch iets vergeet om mee te nemen, dan ben ik er om dat naar haar werk te brengen. Helaas ben ik niet zo scherp als zij. Ik doe de deur op slot, kind in de wandelwagen en gaan. Nee, terug, want ik ben de luiers vergeten. De deur gaat weer op slot en ik wandel 50 meter om er achter te komen dat ik mijn zonnebril ben vergeten. Ik kan dat ding niet missen dus weer naar huis. Na twee pogingen moet het nu wel gaan lukken om dat te doen wat ik van plan was te doen. De onzekerheid blijft knagen, want ik heb altijd het gevoel dat ik wat ben vergeten.
Identiteit
De zanger Nick Cave verbindt zijn hele identiteit aan zijn herinneringen. In de documentaire 20.000 Days On Earth vertelt hij dat zijn grootste angst het verlies van zijn geheugen is. “Memory is what we are” zegt hij, zijn hele bestaan hangt hieraan vast. Dat lijkt een diepe gedachte of in ieder geval een andere manier om te zeggen dat je bang bent dement te worden. Wij zijn niet onze herinneringen, net zoals wij onze dromen niet zijn. Daarvoor zit onze verbeelding in de weg. En toch zie ik wel wat in zijn idee. Ik heb sinds een paar jaar weer contacten met verloren vrienden opgebouwd. Als we de momenten terughalen van de dingen die we samen deden, dan komen we erachter hoeveel we vergeten zijn. Het voelt alsof ik mezelf opnieuw leer kennen.
Forget the past
Of het nou een vertekende verbeelding is of niet, sommige dingen vergeten we nooit. Die hebben dankzij hevige emoties als boosheid of verdriet een onuitwisbare indruk achtergelaten. Dan helpt het dansen of sporten alleen om de ervaring eventjes te vergeten. Nelson Mandela vertelt ons dan “Forget the past” Daarmee geeft hij niet zozeer de opdracht om alles te vergeten, maar om niet bij de pakken neer te zitten en ondanks al die remmende ervaringen door te gaan. Het is niet iets of iemand anders die je tergt, maar het is je eigen mening erover die je dwars zit. Dat is misschien makkelijker gezegd dan gedaan, maar dit inzicht stelt mij iedere keer in staat om door te gaan zonder de schuld op anderen te schuiven.
Chemobrein
Het doorgaan is geen keuze, maar omwille van mijn dochter een noodzaak. Dat wil niet zeggen dat de dingen net zo makkelijk gaan als voor ik ziek werd. Jarenlange spanning, 30.000 pillen verder en een trage schildklier zijn de redenen dat ik namen, gebeurtenissen en afspraken vergeet. Ik vertik het om mijn black-outs te wijden aan een chemobrein, want met de doorbloeding van mijn hersenen is niets mis. Misschien is het door de extra tijd die me is gegeven dat ik bij tijd een heel ander idee heb dan toen ik nog een agenda had. Mijn vrienden zeggen op hun scherpst te zijn als ze een volle agenda hebben. Noem mij laks, een warhoofd, ongeïnteresseerd, het allerbelangrijkste – de dagen vol geluk met mijn dochter – vergeet ik nooit.
Nutteloze informatie
Het lijkt alsof mijn hoofd geen ruimte meer heeft voor nieuwe dingen, maar vreemd genoeg slaat mijn fantasie regelmatig op hol. Als ik op de snelweg een camper van het merk Laika zie, dan moet ik denken aan het Russische straathondje dat als eerste wezen de ruimte in werd geschoten door een Spoetnik. Ja de Spoetniks van ijsfabrikant Caraco! Stukken lekkerder dan de Raketjes of Apollo’s van Ola. Of de Finse band Laika & The Cosmonauts, die komt ook in mijn gedachten op. Een retestrak surfbandje uit Finland? Ik vind de Finse componist Jimi Tenor nog strakker. Toen ik in 2003 bij een platenmaatschappij werkte mocht ik zijn plaat Higher Planes in Nederland uitbrengen. Dat album hield het midden tussen de vrije improvisaties van Frank Zappa en de spacejazz van Sun-Ra. Ja en zo kan ik nog wel even doorgaan met het optrommelen van nutteloze informatie. Het is alleen bruikbaar tijdens de muziekquiz in de kroeg. Daar vallen de monden open als ik binnen twee seconden het intro van Symphony Of Destruction van Megadeth herken. Het zijn onvergetelijke momenten waarin mijn autistische zelf een enorme kick van krijgt, maar verder is het behoorlijk waardeloos.
Controle
Een pragmaticus zal mij zeker aanraden om lijstjes bij te houden. Things to do om je productiever te maken. Boodschappenlijstjes om niet twee keer naar de super te hoeven. Prioriteiten stellen om de belangrijkste dingen de meeste aandacht te geven. Maar ik voel mij gesteund door het nieuws dat vergeetachtige mensen slimme mensen zijn. Ik wil niet overstelpt worden met informatie die in de meeste gevallen gewoon overbodig is en ik zou anderen ook niet willen lastig vallen met mijn overbodige informatie (behalve tijdens de muziekquiz natuurlijk). Het is onbegonnen werk om controle na te streven over dingen waar we uiteindelijk maar weinig invloed op hebben. Als je volle agenda je in staat stelt om te zeggen “Ik ben lekker druk”, laat mij dan zeggen “Het gaat goed, lekker vergeetachtig.”