Mijn brevet van onvermogen
De dokter wond er geen doekjes om. “U bent voor een paar uur in de week alleen nog in staat tot zeer licht werk dat geestelijk niet belast.” Dat is zo ongeveer wat er verwacht wordt van een boeddhistisch monnik, dacht ik toen. Zou ik me nu met mijn brevet van onvermogen maar aanmelden bij een klooster om dat te doen wat ik nog wel kan? Op een berg, zitten, lachen, lijden. De maatschappij verwacht van mij immers geen zinvolle input meer, behalve dan full time patiënt zijn.
Ledigheid
Mijn goede raadgever Nietzsche vertelt me dat ik niet naar geluk moet streven, maar naar mijn werk. Het kan dus niet bij zitten, lachen en lijden blijven, want ledigheid is des duivels oorkussen. Nu heb ik een voorraad ideeën waar je een serie boeken van kan maken, maar de energie ontbreekt. Ik zou me willen storten op de optiehandel, want ik snap wat de beurs in beweging brengt, maar laat het handelen nu over aan een algoritme. Ik zie mensen die baat zouden hebben bij mijn hulp, maar ik heb de handen vol aan mezelf. Er mag dan niets van mij verwacht worden, ik wil er nog steeds toedoen. Het voelt net als de held Superman die in Man Of Steel moet leren omgaan met zijn nieuw verworven krachten, maar dan precies andersom. Hij had weinig nodig om bergen te verzetten, ik heb veel nodig om weinig te verzetten.
Oneindig veel papadagen
Dus als het kan, dan doe ik wat. Zoals gisteren, toen ik de fut had om met mijn dochter Feline een stuk te wandelen. Op straat was er een dame die tegen haar zei: “Heb je lekker een papadag?” “Nou mevrouw” antwoorde ik, want ze kan nog niet voor haarzelf praten, “het is voor haar iedere dag papadag. Ze heeft oneindig veel papadagen.” En daar daagde mijn zinvolle dagbesteding op. Want als je in Nederland vanwege ziekte niet geacht wordt te werken, dan betaal je wel het volle pond voor de kinderopvang. Het kan niet altijd eerlijk verdeeld worden. En daarom zorg ik iedere dag voor Feline. Bewust van mijn beperkte energie krijgt ze alle ruimte om zelfstandigheid te ontwikkelen en als er iets niet mag, dan zal ik daar heel duidelijk in moeten zijn. Deze formule werkt, want het gaat verschrikkelijk goed met haar. Al kan ik niet wennen aan haar bezorgde blikken als ik pijn heb, zij vraagt zich in ieder geval niet af wie die man is die iedere avond de tofu aansnijdt. Toch zeker niet de man die over zichzelf praat als in de derde persoon, om door de vele uren zonder elkaar eens goed te bevestigen dat hij de vader is. Die onzekerheid van de succes nastrevende hipsterman wordt mij dan maar mooi bespaard. Want zeg nou zelf: de enige maatstaf voor succes is hoeveel vrije tijd je hebt. Noem mij daarom niet afgeschreven, maar opgewaardeerd.
Vond je deze blog interessant? Lees dan ook