VUmc
De schaamte voorbij
Nadat het westelijk halfrond 2017 tot het jaar van de schaamte heeft uitgeroepen ben ik er wel klaar mee. Voor het project Vereeuwigd, waar mensen met een levensbedreigende ziekte worden gefotografeerd, ben ik uit de kleren gegaan. Niet dat ik nou perse naakt op de plaat moest. Ik wilde vooral voorkomen dat je een zweverige
Zit de zorg in je karakter?
De verpleging van afdeling 3b in het VUmc had maar weinig woorden nodig om voor me te zorgen. Als ik voor de zoveelste keer moest overgeven, de rillingen van de koorts kreeg, van het pad geraakt door hallucinaties en wanneer de morfine niet meer werkte: ze waren er altijd! Voor hen een standbeeld, want hun
Tutten! Tutten! Tutten!
Voor de dokter is het makkelijk als je patiënt bent. Voor de patiënt is het makkelijk als de dokter ook dokter is. We kunnen het niet aan om mensen gewoon als mensen te zien. Inmiddels was Otto mijn vaste hematoloog geworden. En het viel inderdaad niet mee om hem als een mens te zien. Op
Aankijken
“Heb je een studentenpasje?” vroeg de caissière van het VUmc restaurant. Als je me dat 15 jaar geleden had gevraagd, dan was dat doodnormaal geweest, maar nu? Even zat ik vast in haar blik. De vrouw had een pittig kort zwart geverfd kapsel. Een leesbril voor haar blauwe ogen kon me niet afleiden van de
Nieuwe vanzelfsprekendheid
Het was niet te negeren. Er waren mensen om je heen die veel te jong ziek werden en dood gingen. Anders zie je het wel bij hen die ouder dan jou waren. Zoals mijn moeder en mijn vader. De kanker bleef zoiets onwezenlijks dat ik er het liefst voor weg wilde lopen. Toen ik zelf
Over de assistente van dokter Van Der Ploeg
Soms lag ik wel drie weken achter elkaar in mijn royale suite in het VUmc. Een ziekenhuiskamer met een speciale luchtsluis en een afzuigsysteem om de mogelijkheid op infecties te verkleinen. De hele dag door was er bezoek. De verpleging liep er in en uit en de artsen bezochten je wanneer dat nodig was. Maar
Nu gaan we aanmodderen
Het plan was duidelijk. Eerst één week fulltime chemo en vervolgens drie tot vier weken op het randje van het leven balanceren. Die periode werd twee keer herhaald, waarna mijn hele lichaam zes keer werd bestraald. Als toef op de taart kreeg ik er een stamceltransplantatie bij. In het Amsterdamse VUmc hadden ze er verstand