onzekerheid
Pijn is leven
De pijn zat werkelijk overal, maar het meest nog tussen mijn benen. Dit moest een hardnekkige griep zijn, maar de huisarts vertrouwde het niet. “Kleed je maar uit en ga liggen.” En voor ik het wist had deze onbekende arts tijdens zijn invaldienst mijn edele delen in zijn blote handen. Het heeft bijna dertig jaar
Stamceldonatie: Een getuigenis
Dit interview verscheen in september 2013 in het Belgische magazine De Geus Acute Myeloïde Leukemie, een diagnose als een doodsvonnis. Onbehandeld overlijden AML-patiënten na enkele weken of maanden; met behandeling bedraagt de overlevingskans na vijf jaar 15 tot 70 procent, afhankelijk van het type AML. Het was deze onheilspellende diagnose die Martijn uit Nederland eind
Mijn brevet van onvermogen
De dokter wond er geen doekjes om. “U bent voor een paar uur in de week alleen nog in staat tot zeer licht werk dat geestelijk niet belast.” Dat is zo ongeveer wat er verwacht wordt van een boeddhistisch monnik, dacht ik toen. Zou ik me nu met mijn brevet van onvermogen maar aanmelden bij
De schaamte voorbij
Nadat het westelijk halfrond 2017 tot het jaar van de schaamte heeft uitgeroepen ben ik er wel klaar mee. Voor het project Vereeuwigd, waar mensen met een levensbedreigende ziekte worden gefotografeerd, ben ik uit de kleren gegaan. Niet dat ik nou perse naakt op de plaat moest. Ik wilde vooral voorkomen dat je een zweverige
Weg zelfvertrouwen
“Jongen, hoe hou jij jezelf toch staande? Respect!” “Je mag jezelf wel een schouderklopje geven voor alles wat je hebt doorstaan.” “Wees maar trots op jezelf. Ik doe het je niet na.” Dit zijn zomaar wat boodschappen die ik de afgelopen jaren te horen heb gekregen. Bemoedigende woorden uit een goed hart. De aandacht van
Mijn killerbody
“Man, wat zie jij er goed uit!” Mijn oude kennis klonk alsof hij het echt meende. Waar haalde hij het idee vandaan? Ik voel me knap beroerd. “En je krijgt ook al een gezond buikje!” Zijn enthousiasme kon niet op. Wat zegt hij nou? Hij moest eens weten wat er zich in mijn buik allemaal
Wachtruimte
Wie mijn Instagram volgt ziet regelmatig foto’s van wachtruimtes voorbijkomen. Ik zit er vaak alleen tot ik door de arts of een assistent wordt opgeroepen. De ruimtes zijn leeg en de sfeer is er bedrukt. Daarom moet er altijd iets zijn dat je de tijd moet laten vergeten: Stukgelezen tijdschriften als Golfers Magazine, Arts en
Aankijken
“Heb je een studentenpasje?” vroeg de caissière van het VUmc restaurant. Als je me dat 15 jaar geleden had gevraagd, dan was dat doodnormaal geweest, maar nu? Even zat ik vast in haar blik. De vrouw had een pittig kort zwart geverfd kapsel. Een leesbril voor haar blauwe ogen kon me niet afleiden van de