Beter worden

Er zit me iets dwars. Iets dat ik zelf over me afgeroepen heb. Al jaren blog ik onder het motto beter worden. Het zijn korte verhalen over mijn ervaringen die inmiddels steeds meer mensen aanspreken. Het geeft mij het gevoel dat ik er nog toe doe, maar laat ik eerlijk zijn: echt beter worden zit er niet in. Op het moment dat ik dit schrijf barst ik weliswaar van de energie, ook al is dat nog geen kwart van wat een gezond mens met zich meedraagt. Het zit er niet in om Friese sloten door te ploeteren of een Franse alp te bedwingen. Ik ben kapot en niet te repareren.

Onvolkomenheden

Mijn gevoel van beter worden zat hem in het kennen van mijn mogelijkheden en nog veel meer van mijn onvolkomenheden. Nu maak ik me niet druk om als afhaker te boek te staan. En hoe graag ik de eenzaamheid van het ziek zijn zou willen delen, het is al lang geen begrip meer wat ik zoek. Het lot dragen werkt stukken prettiger dan me ertegen verzetten. Maar hebben al die inzichten me een beter mens gemaakt? Ik maak nog steeds klote opmerkingen, kan behoorlijk chagrijnig zijn, mensen beoordeel ik op het eerste gezicht en vaak genoeg denk ik te weten hoe de wereld in elkaar zit. Er zijn ingebakken angsten die alleen maar heftiger zijn geworden. Want al lijk ik in het ziekenhuis een danser met de dood, ik heb een hoogtevrees ontwikkeld, kan me niet begeven in groepen mensen en heb een afkeer van druk verkeer.

Wijsheid

Er wordt me wel eens gezegd dat ik een wijzer mens ben geworden. En misschien is dat ook wel zo. De milde wijsheid hielp om onzekere wegen te bewandelen. Maar het maakt me net zo goed onverschillig en gelaten. Nee, liever ben ik onwetend en had ik het ziek zijn nooit mee willen maken, dan had ik gewoon dom door kunnen gaan. Die domheid borrelt bij mij wel eens naar boven. “Het heeft mij een beter mens gemaakt” zeg ik dan vol optimisme. Maar ik wil niet vallen door die overmoed, want wie ben ik om te vinden dat ik beter ben?

Vond je deze blog interessant? Lees dan ook: Het kan niet beter